55 عذر و بھانه مشھور و رایج از ناپلئون هیل

1- اگر من ھمسر و خانواده داشتم...
- اگر به قدر کافی پارتی داشتم...
- اگر پول داشتم...
- اگر آموزش خوبی دیده بودم...
5- اگر می‌توانستم کاری پیدا کنم...
- اگر سالم بودم...
- اگر فقط وقت داشتم...
- اگر شرایط بھتر بود...
- اگر دیگران مرا درک می‌کردند...
10- اگر موقعیت مکانی و زمانی من متفاوت بود...
- اگر می‌توانستم زندگیم را از نو اداره کنم...
- اگر از حرف دیگران نمی‌ترسیدم...
- اگر به من شانس می‌دادند...
- اگر حالا شانسی داشتم...
15- اگر دیگران می‌گذاشتند...
- اگر برایم اتفاقی نیفتد...
- اگر جوان‌تر بودم...
- اگر می‌توانستم کاری که می‌خواھم را انجام دھم...
- اگر ثروتمند به دنیا آمده بودم..
20- اگر می‌توانستم اشخاص مناسبی پیدا کنم...
- اگر استعداد بعضی‌ھا را می‌داشتم...
- اگر جرات ابراز وجود پیدا می‌کردم...
- اگر از فرصت‌ھای گذشته استفاده کرده بودم...
- اگر دیگران اعصابم را خراب نمی‌کردند...
25- اگر مجبور نبودم خانه‌داری کنم...
- اگر می‌توانستم پولی پس انداز کنم...
- اگر رئیسم مرا تشویق کرده بود...
- اگر کسی را داشتم که به من کمک کند...
- اگر خانواده ام مرا درک می‌کردند...
30- اگر در شھر بزرگتری زندگی می‌کردم...
- اگر می‌توانستم شروع کنم...
- اگر آزادی عمل داشتم...
- اگر شخصیت بعضیھا را داشتم...
- اگر تا این اندازه چاق نبودم...
۳۵- اگر به استعدادھایم پی می‌بردند...
- اگر می‌توانستم کمک بگیرم...
- اگر می‌توانستم از شر بدھی خلاص شوم...
- اگر شکست نخورده بودم...
- اگر می‌دانستم چگونه...
40- اگر ھمه با من مخالفت نمی‌کردند...
- اگر تا این اندازه نگرانی نداشتم...
- اگر می‌توانستم با شخص مناسبی ازدواج کنم...
- اگر دیگران تا این اندازه کودن نبودند...
- اگر خانواده ام تا این اندازه ولخرج نبودند...
45- اگر از خودم مطمئن بودم...
- اگر شانس بد نداشتم...
- اگر ستاره اقبال بھتری می‌داشتم...
- اگر قرار نبود دست تقدیر زندگی مرا مشخص کند...
- اگر مجبور نبودم اینقدر کار کنم...
50- اگر پولم را از دست نداده بودم...
- اگر جای دیگری زندگی میکردم...
- اگر گذشته ای نداشتم...
- اگر برای خودم کار میکردم...
- اگر دیگران به حرف من گوش میدادند...
55- اگر... که این بزرگترین ھمه‌ی اگرھاست, اگر شجاعت آن را داشتم که خود را آنطور که ھستم ببینم، می‌فھمیدم چه اشکالی در من ھست و آن را اصلاح می‌کردم. در این صورت احتمالا فرصت داشتم که از اشتباھات خود درس بیاموزم و از تجربه دیگران پند بگیرم، زیرا می‌دانم که اشکالی در من ھست. می‌دانستم که اگر نقاط ضعف خود را بیشتر تحلیل می‌کردم و کمتر از عذر و بھانه برای سرپوش گذاشتن بر آنھا استفاده می‌نمودم موفق‌تر می‌شدم.
عذر و بھانه آوردن و شکست را توجیه نمودن اقدامی بسیار فراگیر است. شاید بتوان گفت که این عادت از بدو خلقت انسان وجود داشته و عامل تباه‌کننده موفقیت است. چرا اشخاص به این توجیھات متوسل می‌شوند؟ جواب مسلمی دارد. آنھا از عذر و بھانه‌ھای خود دفاع می‌کنند زیرا خود خالق آنھا ھستند. عذر و بھانه‌ھای اشخاص زاییده تصورات و تخیلات آنھاست وانسان به حکم طبیعت خود از فرزند زاییده مغز خود حمایت می‌کند. توجیه کردن و بھانه‌سازی عادتی ریشه دار است. شکست عادت نیز
کار ساده ای نیست. به خصوص اگر توجیھی برای کاری که می‌کنیم وجود داشته باشد. افلاطون به این حقیقت واقف بود. او می‌گفت: « نخستین و بھترین پیروزی، پیروزی بر خویشتن است. اما تحت سلطه این خویشتن قرار گرفتن بسیار مصیبت آمیز و اسباب شرمندگی است».